Even voorstellen: Naima Joris

Tekst: Jasper van Vugt

Wie? Naima Joris

Uit: België

Hoeveel? Naima en vier begeleiders

De track: 'Bellybutton' 

Hoe zou je willen dat je muziek beschreven zou worden?

'Het maakt mij niet uit hoe mijn muziek beschreven wordt. Ik vind het al gek genoeg dat ik überhaupt kan spreken van "mijn" muziek. Een beschrijving die ik mooi vind kreeg ik van een Koreaans meisje die mij in het Engels een brief schreef. Zij schreef dat mijn muziek het geratel in het hoofd stil zet en het hart troost.'

Welke plaat krijgt jou aan het dansen?

'Veel muziek krijgt mij aan het dansen. Ik dans graag op samba, en dan het liefst op "Magalenha" van Sergio Mendez.' 

De plaat die ik nu veel luister is…

'Het soloalbum van Mark Hollis en die laatste van Talk Talk, Laughing Stock.'

Welk genre of welk land zou je muzikaal wel eens willen verkennen (en waarom)?

'Dat zou een reis rond de wereld zijn, want ik heb geen voorkeursland. Ik ben gevoelig voor wereldse muziek, dat komt door mijn vader Chris Joris, die ook muzikant is. Ik heb gemerkt dat elk land zijn eigen soort blues heeft. Er zit weemoed in fado, morna en Maliblues, maar ook in de Mongoolse keelzang en de vrouwelijke Bulgaarse koorzang van bijvoorbeeld Le Mystère des Voix Bulgares. Ik begon met zingen om therapeutische redenen. Uit weemoed, niet om op het podium te staan. Als ik zing komt de blues. Met covers kon ik mijn eigen gevoelens uiten, pas sinds kort schrijf ik eigen liedjes.'

Wat vind je de grootse uitdaging binnen het muzikantenbestaan?

'De enige uitdaging die ik denk dat een muzikant kan hebben is angst en onzekerheid, maar dat is niet anders dan in het normale leven. Ik leef geen muzikantenbestaan. Ik bestond al en plots was ik muzikant. Ik verlangde er niet naar om muzikant te zijn, maar heb het op mijn bord gekregen.'

Het moment dat ik op het podium boven mijzelf uitstijg, is wanneer…

'…ik vrij ben van angst.'

Hoe ga je om met tegenslag, en hoe vier je successen?

'Zingen is één van mijn copingmechanismen om met tegenslag om te gaan. Mijn ambitie is niet muziek, maar bevrijding. Muziek is daar het middel voor. Door te zingen over trieste gevoelens die pijnlijk zijn, worden tranen omgezet in parels. Ik ben veel geconfronteerd met de dood (Naima verloor haar stiefmoeder en zus) en dan ga je anders leven. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de mensen van wie ik houd, onbezorgd met ze te lachen en eventueel wat muziek te maken. Succes is voor mij gelukkig zijn en dat begint bij dankbaar zijn met wat je hebt, bijvoorbeeld het hebben van een positieve liefdevolle dag.' 

Wat doe je om te ontspannen?

'Lachen. Beetje lullen. Masseren of gemasseerd worden. Een bad pakken, al dan niet begeleid met muziek. Gewoon de dingen niet té serieus nemen in het algemeen werkt ook zeer ontspannend.'

Welke ervaringen hebben je gevormd tot de persoon die je nu bent?

'Op muzikaal gebied is dat mijn vader Chris Joris bezig zien met zijn muziek. Ik ging vaak mee naar zijn optredens en workshops. Als peuter liep ik vrij rond terwijl hij speelde en zag ik hem bezig. Hij is percussionist, pianist en componist en werkt op heel eigen wijze in de jazz. Zo gebruikt hij veel Afrikaanse invloeden, vrijere structuren en zoekt vaak de vrijheid op. Die richting zou ik zelf ook graag eens uitgaan.'