Jamika & the Argonauts
Eclectische mix van stijlen sensationeel gepassioneerd gebracht
Sensatie: vanwege de vurigheid waarmee de Amerikaanse zangeres Jamika Ajalon ‘I wanna tear down the house’ uitschreeuwt, moeten we er ernstig rekening mee houden dat zij met haar band op Music Meeting de tent afbreekt. Ajalon combineert in haar stem het donkerzwoele van Grace Jones, de passie van Betty Davis en de verbeten onverschrokkenheid van Patti Smith. De muziek die Jamika & the Argonauts brengen is minstens zo eclectisch. Zelfs binnen een enkel nummer kunnen ze zo van genre wisselen. De lome triphopbeat slaat dan in een keer om naar snoeiharde rock, rap wordt zang of omgekeerd, of de swingende gitaarriff krijgt plotseling iets agressiefs alsof Talking Heads uit het niets vervangen is door Killing Joke. Wat er ook gebeurt, iedere song heeft een pittige groove en dankzij de overgave waarmee Jamika Ajalon elke zin uitspreekt, en zelfs elk woord, blijft die bonte verzameling van genres en stijlen toch een geheel. En dan heeft haar Franse band nog iets te zeggen ook. Bijvoorbeeld over het terugnemen van het narratief. Die politieke boodschap wordt door de groep zo overtuigend en swingend gebracht dat het publiek die tekst straks ongetwijfeld mee scandeert.
